Over Pollock doen de wildste verhalen de ronde. Zo zou de schildering hieronder in één nacht zijn gemaakt. De opdrachtgever was Peggy Guggenheim, een belangrijke verzamelaar in New York en zijn mecenas. Hij moest zich bewijzen maar blokkeerde door de grote druk. Hij kon niks schilderen. Toen, op het allerlaatste moment kwam het!
Het resultaat is verbluffend: een ritmische samenstelling van lussen vormende, in elkaar gehaakte vormen in zwart, met daar overheen lijnen in verschillende tinten. Het werk lijkt in niets op wat er voor die tijd in Europa of Amerika is geschilderd. Men spreekt van een “triomf van spontaniteit”. Op het feest ter viering van de installatie van de muurschildering is Pollock straalbezopen. Hij kuiert Guggenheim’s woonkamer in en urineert in de open haard…
Over het ontstaansverhaal van dit doek zijn de nodige twijfels, maar het was hoe dan ook het begin van zijn kunstenaarsloopbaan. Toch was de eerste kennismaking met Pollock zijn werk was voor Peggy niet meteen overtuigend. Samen met Mondriaan kijkt ze naar een werk van hem, de overlevering vertelt ons dat het volgende gesprek plaatsvond:
Peggy: “Ik zie geen enkele discipline. Deze jongeman heeft serieuze problemen (….) en daar is schilderen er één van. Ik denk niet dat hij wordt opgenomen…..(in de expositie).”
Dan zegt Mondriaan: “Ik denk dat dit het boeiendste werk is, dat ik tot nu toe in Amerika heb gezien. (….) Je moet deze man in de gaten houden.”
Zo kan het dus gaan. Het door drank getekende leven van de wilde Pollock spreekt nog altijd tot de verbeelding. Pepe Karmel, een kunsthistoricus, zegt:
“He’s rebel without a cause, he’s the guy in the denim jacket, snarling at the camera […] That was really different. Until Pollock, painters were guys who wore tweeds and corduroys, and would go into the studio with a smock or with a three piece suit and dab at the canvas with your brush. Suddenly, it was this crazy, dynamic, athletic performance, and everyone went, ‘Wow! That is a completely different way of being an artist.'”
